یه دنیا حرف و بد و بیراه و فحش و داد و فریاد تو گلوم گیر کرده که هر لحظه به سرم می زنه بیام همه رو بکوبم تو صورتت و تو اندازه ی چند ساعت فقط سکوت کنی و بشنوی و هیچی نگی ! بعدش من بزنم زیر گریه و بخوام از پیشت برم که تو دستمو بگیری و بغض کنی و بگی " خیلی زشته مرد گریه کنه؟ " و من بگم " نه! اتفاقا خیلی هم قشنگه ! " اون وقت تو منو تو بغلت بگیری و های های گریه کنیم و غصه ی چندسال کلافگی و دلتنگی و خستگی رو بریزیم تو بغل هم .. بعد به هم قول بدیم که یادمون بره عشق و گریه های دونفره چیه و بریم که تو نقطه ی کور زندگی گم و گور بشیم . همین قدر احمقانه ..