نارکیــــــژ

نور ِ عریان ِ تو از سر ِ چشم‌های دنیا زیاد بود ! چادر ِ سیاه بر سر ِ ناز و رمز و راز ِ تو انداختم چرا که حیف بود خلوت ِ بی‌بدیل ِ بی‌قرار ِ ما را که در دهان ِ آب‌نکشیده‌ی این جماعت لغ‌لغه‌ی زبان‌ها بشود . کوچه‌بازاری‌ات کردم ! طشتی که نبود را از سر ِ بام ِ خانه‌ام انداختم . آن‌قدَر که هیچ گوش ِ نامحرمی را خیال شنیدنت نماند . عربده کشیدم ! بی‌آبرویی کردم ! بی که دمی ترس ِ رسوایی سرم را به درد بگیرد . بی آن که به به‌به ِ مریدان دل‌خوش شوم و از تکفیر ِ مدعیان دلگیر . بی آن که حتی به صرافت ِ پوزخند بر قضاوت ِ تاریخ ِ خردگرای قرن‌های بعدم بیفتم ! من فقط تو را مست می‌شدم ؛ همین ...